We hadden het plan om vroeg in de ochtend te vertrekken, maar uiteindelijk zaten we pas rond half negen op de fiets. De medewerkers van het hotel waren zo vriendelijk om ons onze fietsen te laten stallen in hun overdekte parkeergarage, dus we hadden zelfs een deel van onze bagage op de snelbinders laten zitten. Al snel waren we Utsunomiya uit. Het enige opvallende onderweg was een groot Pikachu-beeld langs de weg, maar verder was dit deel van de tocht niet bijzonder.
Later op de dag kwamen we echter terecht in een prachtig stuk platteland. We fietsten langs uitgestrekte rijstvelden, mooie bergen en kronkelende rivieren. We kwamen zelden iemand tegen, af en toe slechts iemand die op een veldje aan het werk was. Elk uur stopten we even om ons opnieuw in te smeren; het weer was prachtig, maar de zon was ook ontzettend fel. Uiteindelijk hebben we die dag zo’n 80 kilometer gereden voordat we aankwamen in Shirakawa, waar we die nacht zouden slapen.
Het uitplannen van de routes in Noord-Japan was vrij eenvoudig. Omdat dit deel van Japan meer te maken heeft met beren, en er ook ongelukken met beren voorkomen, leek het ons veiliger om te kamperen in middelgrote steden. We begonnen echter te merken dat de steden hier verder uit elkaar liggen dan aan de andere kant van Tokyo, waardoor we vaak weinig keuze hadden in welke stad we zouden overnachten. Dat maakte het plannen wel lekker makkelijk. We zetten onze tent op in een park aan de rand van Shirakawa, slechts twee straten verwijderd van de Ministop, waar we de volgende ochtend rond half 6 ontbijt haalden. Terwijl we Shirakawa uitfietsen zagen we in de verte Shirakawa Castle liggen.
We fietsten ongeveer anderhalf uur door het platteland voordat we in meer stedelijke gebieden terechtkwamen. We waren nu niet ver meer van Koriyama, de grootste stad die we zouden passeren voordat we Fukushima bereikten. ‘s Ochtends hadden we opgezocht dat we rond het middaguur in Koriyama zouden aankomen, en dat we ’s avonds konden overnachten op een camping in de buurt van Fukushima. Ja! Een echte camping. We hadden al driekwart van Japan doorgefietst en dit zou onze eerste echte camping worden.
In Koriyama namen we een pauze in een café om onze spullen op te laden en wat te werken aan de blog. We genoten ook van heerlijke ramen in een klein restaurantje voordat we weer op de fiets sprongen. We waren enorm benieuwd naar de camping, maar eerlijk gezegd waren we ook een beetje sceptisch.
De camping lag op een heuvel achter een servicegebied met restaurantjes en een convenience store. Het was pas net geopend. Volgens mij had iemand dat stuk grond gekocht en er met graafmachines een enorme hoop zand neergegooid om voor de kampeerders een soort uitzicht te creëren. We duwden onze fietsen door het losse grind omhoog en stonden even later hijgend en bezweet bij de receptie.
De vrouw achter de receptie, die slechts iets ouder leek dan wij, was ontzettend enthousiast om ons te zien. Eerst dachten we dat dit kwam omdat we misschien de eerste buitenlandse bezoekers waren die ze ooit hadden gehad, maar al snel ontdekten we dat we de enige kampeerders op de hele camping waren.
Tot onze grote opluchting waren er een paar douches aanwezig—gelukkig maar, want we moesten dik 40 euro betalen voor een nachtje op deze camping. Behalve een paar toiletten, douches, en een grindveldje was er verder niets. Het was fijn om eens ergens te staan zonder het gevoel te hebben dat je illegaal bezig bent of anderen tot last bent, maar na het afrekenen zeiden we tegen elkaar dat we dit niet nog eens zouden doen tenzij het echt nodig was. Uiteindelijk hebben we nog één keer gekampeerd in Hokkaido, bijna bij het noordelijkste puntje van Japan, waar we 400 yen (iets minder dan 3 euro) betaalden aan een oud vrouwtje en ons tentje tussen die van andere fietsers op een grasveldje neerzetten. Kamperen op Honshu is toch niet helemaal ons ding.
Het voordeel van deze camping was wel dat we naast een servicegebied zaten, waar we ’s avonds makkelijk wat te eten konden halen voordat we weer terug de kiezelige heuvel opliepen en in onze tent in slaap vielen.
De volgende ochtend waren we vroeg wakker, want er was geen schaduw om onze tent onder te zetten, dus tegen 6 uur stonden we zweten naast onze fietsen. Vandaag zou het qua fietsen een makkelijke dag worden. Het enige wat we hoefden te doen, was de laatste 16 kilometer, voornamelijk bergaf, richting de stad Fukushima afleggen. Eenmaal daar zouden we onze fietsen voor ongeveer twee weken parkeren, omdat we voor een paar afspraken terug moesten naar Tokyo. Een week later zouden we vanuit Haneda naar Korea vliegen, zodat we na een weekje in Korea met een nieuw toeristenvisum terug Japan in konden en vanuit Fukushima verder konden fietsen.
De weg omlaag richting Fukushima was prachtig! Het is altijd een goed gevoel als je eindelijk een stad binnenrijdt die al een tijdje als ‘doel’ op de planning stond. We hebben niet veel van de stad bekeken; dat zouden we pas doen na ons uitstapje naar Korea.
