We keken allebei enorm uit naar het laatste stuk richting Mt. Fuji. Omdat we een aantal dagen nodig zouden hebben om naar en rondom Mt. Fuji te fietsen, zouden we vast en zeker op minstens één van die dagen goed zicht op de berg hebben. Mt. Fuji is op veel dagen van het jaar niet goed zichtbaar, zelfs niet als je erg dichtbij bent. Natuurlijk helpt het als je dichterbij bent, maar als het weer niet helder is, verdwijnt de berg deels of geheel in de mist of in een wolkenpak. Mt. Fuji is eigenlijk het beste zichtbaar in de winter, waarin doorgaans de helderste dagen van het jaar zijn. Volgens Google is de berg in januari gemiddeld 25 dagen volledig zichtbaar, terwijl dat in april gemiddeld slechts 7 dagen is. Onze kansen waren dus niet geweldig, maar ook niet verschrikkelijk.
Voordat we in Fujinomiya aan zouden komen, onze volgende wat langere stop, zouden we drie dagen moeten fietsen. Eerst een flink stuk vanuit Shizuoka naar de stad Fuji, die ten zuidwesten van de berg ligt, en dan via Fujinomiya met een boog omhoog om vervolgens weer omlaag te gaan via het stadje Fujiyoshida.
Op de eerste dag vertrokken we vroeg vanuit ons hotelletje in Shizuoka richting Fuji. Onderweg zouden we langs Kunozan Tōshō-gū komen. Kunozan Tōshō-gū is een Shinto-heiligdom dat gewijd is aan Tokugawa Ieyasu, de grondlegger van het Tokugawa-shogunaat. Het is beroemd om zijn prachtige architectuur en de mooie uitzichten over de omliggende regio. Echter, mooie uitzichten betekenen meestal dat je eerst ergens omhoog moet. In ons geval waren dat 1.159 traptreden naar het belangrijkste deel van de tempel. Het was nog vroeg in de ochtend, dus gelukkig niet al te heet, maar toch hebben we aardig gezweet tijdens het omhoog klimmen. Zelfs met een flinke conditie is bijna 1.200 treden omhoog klimmen geen kleinigheid. We kwamen onderweg dan ook heel wat steunende en kreunende mensen tegen die soms hardop hijgend en (meestal) lachend met hun partners aan het klagen waren over hoe ver ze wel niet omhoog moesten lopen. “Ik lijk wel gek dat ik dit zo vroeg in de ochtend doe, de volgende keer blijf ik lekker in bed.” En “Ik had gewoon beneden in het café moeten blijven zitten met een aardbeiensapje” (we zijn nog steeds in dé aardbeienregio).
Toen we eenmaal boven waren, keken we onze ogen uit. Kunozan Tōshō-gū is veel kleurrijker dan veel andere Japanse heiligdommen, blijkbaar vanwege de invloed van de Momoyama-periode, een tijdperk dat bekend stond om zijn extravagante en weelderige artistieke stijl. Het heiligdom werd gebouwd in opdracht van de Tokugawa-familie om Tokugawa Ieyasu te eren, en de rijke kleuren en uitgebreide decoraties weerspiegelen duidelijk hun status en financieel vermogen. Daarnaast werd het ontwerp sterk beïnvloed door de toentertijd populaire Chinese en Koreaanse kunststijlen. Met andere woorden: dit was geen bescheiden tempeltje. We hebben uitgebreid foto’s gemaakt en Toon heeft op een rustig plekje zijn drone even opgelaten. Toen we weer beneden stonden, hadden we allebei aardig krakende knieën, en dus gingen we even snel die aardbeiensap halen voordat we doorfietsten richting Fuji.
We hebben een heel eind doorgefietst richting Shimizu Port, we hadden gehoord dat dit een leuk stadje zou zijn maar we vonden het zelf vooral erg industrieel, bovendien was het enorm druk omdat een lokale voetbalclub een belangrijke wedstrijd speelde dus er waren overal voetbal fans. We hebben met onze fietsen over de straten van Shimizu Port gereden, slingerend tussen alle voetbalfans door. We hebben bij Coco Ichiban-ya curry gegeten voor lunch, inmiddels ging Toon voor een level 6 pittigheid, maar was wederom nog niet heel erg onder de indruk. Ik ben benieuwd wanneer er een level pittigheid komt voor Toon die hij niet aankan, misschien redt hij het wel tot level 20?
Toen we verder fietsten vanuit Shimizu Port naar de stad Fuji kwam de berg langzaam in zicht, het was dus helder genoeg voor ons om de berg te kunnen zien! We waren enorm enthousiast, want wat voor een geluk hadden we? De berg was niet zo helder als op een gemiddelde winterdag, maar we konden hem (vonden we zelf in ieder geval) goed genoeg zien. De hele weg van Shimizu Port naar Fuji waren we aan het kijken en aan het wijzen. We snapten opeens helemaal dat de mensen uit Nieuw-Zeeland die we gister hadden ontmoet bij de Familie-Mart Mt. Fuji hadden uitgekozen om naartoe te fietsen, we waren razend enthousiast. Tevens vonden we het heel vet om naar de berg te kijken en ons in te denken hoe we er een paar maanden laten op zouden klimmen. In de stad Fuji hebben we even koffie gedronken en gewerkt aan de blog, we hadden het grootste deel van de tocht er voor vandaag namelijk al opzitten. We besloten om niet in de stad Fuji te gaan kamperen, omdat het best een redelijke stad was en we wilden niet opvallen, bovendien hadden we nog wat tijd in onze dag over. We fietsen door richting het noorden, naar Fujinomiya. Dat was nog best een stukje de berg op, maar niets vergeleken met was ons de volgende dag te wachten stond; we zouden vanaf ongeveer 100 meter hoogte moeten opklimmen richting de 1000, daar zouden we heel de dag mee bezig zijn. We hebben bij een supermarkt bij Fujinomiya avondeten gekocht en in het parkje ernaast opgegeten. Toen we ons vuilnis weg wilden gooien in de prullenbakken bij diezelfde supermarkt zagen we meerdere politiewagens bij de ingang staan. Toen we zaten te eten hadden we inderdaad al sirenes gehoord. Voor de ingang stond een buitenlands uitziende kerel, omringd door een stuk of 9 politieagenten. Een overval of zoiets dergelijks? Toen we de winkel inliepen om onze rommel weg te gooien merkten we niets van het spektakel buiten. Misschien had hij gewoon geprobeerd een pakje thee te jatten.
Die nacht sliepen we op een berg naast Fujinomiya, in een prachtig groot park van waaruit je Mt. Fuji heel mooi zou moeten kunnen zien liggen, het was inmiddels hartstikke donker dus wij zagen niets. We zetten onze tent op achter een struik. Pas toen we met onze toilettas vanuit het toiletgebouw terug naar onze tent liepen zag ik n de hoek een klein bordje dat kamperen niet is toegestaan. Te laat. Het was donker, en stil, geen mens of hond te bekennen. We gingen snel slapen, in de hoop dat we heel de nacht niet gestoord zouden worden.
Ja ja, dit was dan de dag dat we dé klim rond Mt. Fuji zouden doen. We stonden vroeg op naast onze tent en aten yoghurt en muesli die we de vorige avond bij de supermarkt hadden gehaald. Terwijl we op een bankje zaten te eten in hetzelfde park waar we die nacht hadden geslapen, staarden we een beetje in de verte. Zelfs als ik mijn ogen tot spleetjes kneep, lukte het me niet Mt. Fuji te zien, niet eens een schaduw. De berg was hartstikke dichtbij, maar helemaal ingepakt in een dikke mistdeken. Nadat we ons ontbijt ophadden en tevergeefs naar een prullenbak hadden gezocht voor ons lege yoghurtbakje, stapten we op de fiets en verlieten het park. Toon, nog altijd met het lege bakje yoghurt in zijn rechterhand, navigeerde. Het was lastig bergop fietsen met één hand, en dit was een van die momenten dat we ons enorm ergerden aan het feit dat Japan nergens prullenbakken heeft staan. We fietsten denk ik een kilometer of tien op deze manier voordat we eindelijk een manier vonden om het bakje weg te gooien.
We waren nu gestaag aan het stijgen door het prachtige platteland rondom Mt. Fuji. Nu de ochtendmist was verdwenen, konden we de berg daadwerkelijk zien! Zulk mooi uitzicht is een troost als je in de hete zon een aantal uren omhoog aan het peddelen bent (toen vonden we het heet, maar dat is niets vergeleken met hoe heet het nu is halverwege juni).
Een tijdje later stopten we even bij een convenience store om nieuw drinken en eten in te slaan. Aan de zijkant van het gebouw stond een kat heel luid te miauwen om wat lekkers, dus ik gaf hem stiekem wat eten. Toen we wegfietsten, kon ik hem zelfs in de verte nog tekeer horen gaan. We hebben zeker nog een aantal keer stilgestaan om uit te hijgen van het klimmen, bovendien was het behoorlijk heet. We hebben meerdere keren staan uitkijken over weilanden met koeien, rijstvelden waar soms mensen in aan het werk waren, en uiteraard foto’s gemaakt van Mt. Fuji.
Na een stuk fietsen kwamen we bij Shiraito Falls, een van de bekende watervallen in het gebied rondom Mt. Fuji. We parkeerden onze fietsen en gingen de watervallen bekijken. Af en toe ergens stoppen om rond te kijken zorgt ervoor dat je niet gek wordt van een klim die redelijk oneindig lijkt te duren. De watervallen waren prachtig, en Toon heeft met zijn drone alles van heel dichtbij kunnen bekijken. We hebben nog een ijsje gegeten en zijn toen verder gegaan met onze klim.
Nadat we een bijzonder stijl stukje hadden gehad, kwamen we opeens bij ‘Fuji Milk Land’. Dat verklaarde wel de hoeveelheid velden met koeien die we hadden gezien. Het bord beloofde dat er goede kaas te koop zou zijn. We moeten toegeven dat we goede kaas wel een beetje missen, dus we stapten af om te gaan kijken. Terwijl we op zoek waren naar de plek waar de kaas verkocht werd, ontdekten we dat er een of ander event gaande was. Er waren veel meer mensen dan we hadden verwacht. Toen we verder achter het terrein doorliepen, kwamen we steeds mensen met honden tegen.
Aan de achterkant van het terrein keken we omlaag naar een veld met een groot voetbalveld, omringd door tenten met hondeneigenaren. Blijkbaar waren we gestuit op de finale van het kampioenschap dog frisbee. Dog frisbee is een hondensport waarbij honden frisbees vangen en apporteren, vaak met spectaculaire sprongen en snelheid. Als Toon mij niet uiteindelijk mee terug naar de fietsen had gesleept, denk ik dat ik daar de hele dag was gebleven. Het lijkt me zo gaaf om dat met je hond te kunnen doen. Helaas konden we niet heel dichtbij komen, maar we hebben wel even staan gluren tussen de tenten door.
We fietsten vervolgens richting onze volgende stop: een van de Fuji Five Lakes. De Fuji Five Lakes (Fuji Go-ko) zijn een groep van vijf prachtige meren aan de noordkant van Mt. Fuji: Kawaguchi, Yamanaka, Sai, Shoji en Motosu. Deze meren bieden spectaculaire uitzichten op de berg en zijn populaire vakantiebestemmingen. Bij Lake Motosu hebben we een late lunch gegeten. We wisten op dat moment dat het een paar uur later zou gaan regenen en dat het de komende dagen niet zou stoppen. Dit betekende ook dat de bewolking al het zicht op Mt. Fuji zou blokkeren. We vonden het jammer dat we half Japan doorgefietst waren en dan maar zo kort zicht zouden hebben op Mt. Fuji. Natuurlijk is dat de ‘name of the game’, maar we besloten daarom om een paar dagen in een hostel te blijven in Fujiyoshida, zodat we met goed weer vanaf het Mt. Fuji-gebied naar beneden konden fietsen richting Tokyo. Omdat we toch op een specifieke datum in Tokyo moesten zijn, 6 mei, en we daarvoor veel te vroeg waren, leek het ons ook beter om hier een tijdje te wachten.
We fietsten langs Lake Shoji, maar dat bleek geen goede plek om te kamperen, dus fietsten we door naar Lake Sai, waar we, terwijl het begon te druppelen, snel onze tent opzetten. Het was een autokampeerplek, maar we vonden fietsen dichtbij genoeg. We wisten niet of het vanwege het weer was of vanwege de tijd van het jaar, maar er was niemand in het managementgebouw, dus besloten we onze tent maar gewoon op te zetten zonder te vragen naar de kosten. Bovendien betaal je ook voor vrij weinig: een nat grasveldje met een toilet. Het meer was wel mooi, maar omdat het hard regende en we absoluut gesloopt waren van deze dag fietsen, zijn we rond half 8 in slaap gevallen. Kort daarvoor hadden we nog even bij de wasbakken gestaan, waar een briefje hing dat er voor deze camping betaald diende te worden; per auto kostte het 2000 yen. Maar ja, wij hadden geen auto. We stonden er een beetje schaapachtig naar te kijken terwijl we onze tanden poetsten.
We werden vroeg wakker; deels omdat we dat gewend zijn en deels vanwege een groepje twintigers die gisteravond wat later met hun auto op het terrein was komen staan en nu giechelend over de camping richting de toiletten liepen. “Als we nu vroeg vertrekken, hoeven we vast niets te betalen,” hoorden we ze tegen elkaar zeggen. Ze waren al bezig met opruimen, dus besloten wij hetzelfde te doen. Het jammere was dat het enorm regende, waardoor het moeilijk was om de motivatie op te brengen om uit onze slaapzak te komen. We propten al onze natte spullen in onze fietstassen en begonnen snel met fietsen richting Fujiyoshida, waar we vanaf drie uur in ons hostel terecht konden.
Nog geen 100 meter verder waren we compleet doorweekt, wat misschien ook wel fijn was, want dan konden we dat feit meteen accepteren en zonder te schuilen of te treuzelen doorpeddelen. We kwamen nog langs Lake Kawaguchiko, maar hadden weinig motivatie om te stoppen. Bovendien konden we Mt. Fuji toch niet zien. Ongeveer 45 minuten later reden we Fujiyoshida binnen en stapten, kletsnat, de Starbucks binnen. Er was nog niets anders open, en terwijl het weer buiten tekeer ging, hebben we heel langzaam onze koffie gedronken om zoveel mogelijk tijd te doden voordat we een warme douche konden nemen in het hostel. Ik heb me nog staan afdrogen op het toilet zodat ik geen spoor van water achter zou laten. Daarna hebben we ergens geluncht, waar een serveerrobot met een kattenthema elke keer een vrolijk muziekje afspeelde als hij het eten bracht. We vonden het allemaal wel prima om even gestrand te zijn; konden we in ieder geval weer eens een poging doen om de gigantische blog-achterstand in te halen.
