Vandaag was dan de dag aangebroken; we konden op de Shinkansen stappen en terug naar Kyoto om daar toch de rest van de dagen in ons geboekte hotel door te brengen. Misschien was het ook maar beter zo, want ik kan me haast niet voorstellen hoe enorm druk het afgelopen weekend in Kyoto moet zijn geweest. Het is nu met de bloeiende sakura natuurlijk het moment voor binnen- en buitenlandse toeristen om te reizen; tevens zijn er schoolvakanties omdat het nieuwe schooljaar bijna begint (in Japan is dat in april). Ik had op het internet al het een en ander aan horrorverhalen gelezen en de clips die ik zag op Instagram gaven me ook een beetje een benauwd gevoel. Fijn voor ons dat we op dat moment dus lekker in ons tentje bij Lake Biwa lagen.
Om kwart voor 6 werden we wakker van een koppel dat hun hondje aan het uitlaten was. We hoorden eerst alleen voetstappen, maar waarschijnlijk heeft dat hondje het op het keffen gezet zodra hij onze tent zag. We hoorden de vrouw nog ‘ssssssst!’ tegen haar hondje zeggen, waar we allebei een beetje om moesten giechelen. Dit was waarschijnlijk het teken dat we moesten gaan opruimen en wegwezen. Dat bleek ook wel het goede moment te zijn, want toen we bijna opgeruimd waren en we onze laatste spulletjes in de tassen aan het proppen waren, kwam er een ander koppel langslopen die vrolijk goedemorgen tegen ons zei. We zeiden verontschuldigend dat we op het punt stonden om weg te gaan, maar de man moest lachen en zei dat het een prima kampeerplek was, aangezien er ook een park met een toilettenblok in de buurt zit. Zij verdwenen achter een rij bosjes richting het park. Niet veel later hoorden we muziek van achter die zelfde bosjes komen. Toen we ingepakt en met fiets en al achter de bosjes via het park richting de straat liepen, keken we nog even om: daar stond zo’n 20 man van de gemiddelde leeftijd 80+ hun ochtendgymnastiek te doen. Toen een van hen naar ons zwaaide en wij terugzwaaiden, zwaaide de rest van de groep ons vrolijk en hoorbaar lachend gedag.
We hebben even kort bij de Family Mart ontbeten en zijn toen richting Nagoya Station gaan fietsen. Dit zou ongeveer 13 kilometer zijn, maar we wisten allebei van tevoren al dat de laatste kilometers waarschijnlijk langer zouden duren in zo’n grote stad. En dat klopte ook; volgens mij hebben we net zo lang staan wachten voor stoplichten als dat we daadwerkelijk hebben gefietst. We hebben onze fietsen gedropt in een overdekte parkeerplek en zijn met onze spullen het laatste stukje naar het station gelopen. Die parkeerplek was eigenlijk alleen voor bezoekers van het winkelcentrum dat eraan vastzat, we hoopten dat onze fietsen niet weggehaald, wij wilden ze er namelijk laten staan tot na onze twee dagen in Kyoto, misschien wel langer. Het was nu rond half 9 in de ochtend en dat hebben we gemerkt; elke keer als er een stoplicht op groen ging, kwam er in de tegenovergestelde richting, vanuit Nagoya Station, een gigantische stoet aan mensen op hun maandagbest in pak en uniform aangelopen. Volgens mij hebben we allebei per ongeluk wel een keer iemand met een fietstas getackeld, maar het was echt onmogelijk iedereen te ontwijken. Het was niet meer netjes links of rechts lopen, maar het was ieder voor zichzelf. Eenmaal in het station hebben we snel kaartjes gekocht, zijn we naar het perron gehaast en zijn we neergeploft in de Shinkansen. Die 30 minuten die het tochtje duurde naar Kyoto waren een welkome pauze. Het was wel een beetje een vreemd gevoel om uit het raam te kijken en soms dingen langs te zien snellen die je nog herkent van toen je er zelf langs fietste. Oneerlijk zeg, wij hebben er 3 dagen over gedaan maar de Shinkansen knalt er binnen 30 minuten langs.
Eenmaal in Kyoto hebben we vanuit het station een taxi genomen; wellicht een beetje lui van ons, maar het zou anders nog 38 minuten lopen zijn met onze vier fietstassen en rugzak. De tram bleek onhandig en Kyoto probeert mensen met veel bagage te ontmoedigen om de bus te nemen. Luxe hoor, om zo voor je hotel afgezet te worden. Nadat we onze spullen in ons hotel hadden achtergelaten, zijn we naar Nishiki Market gelopen om wat te eten en hebben we in een café gezeten om nog een stukje van onze blogachterstand in te halen. Nishiki Market is een lange overdekte markt midden in Kyoto waar allerlei lekkernijen worden verkocht. Het is een toeristische plek, maar wel erg leuk om rond te kijken en kleine hapjes te proeven. We hebben kleine donuts van sojamelk geprobeerd, een stukje unagi op een spiesje en een komkommer op een stokje. Op het bordje van het winkeltje stond zelfs aangegeven: ‘Kyoto’s beroemde superlekkere komkommer.’ De verkoper was zo vrolijk dat het aanstekelijk was. Ondanks dat we graag naast Nishiki Market al van alles wilden gaan bekijken, wilden we ook zo snel mogelijk kunnen inchecken toen de klok drie uur sloeg, want we waren extreem toe aan een douche. We hingen een beetje op het randje van vies en ongemakkelijk naar stinkend en beschaamd. Dus zijn we maar gaan zitten stinken en typen in Doutor in de buurt van ons hotel, een Japanse koffieketen.
Om stipt 3 uur stonden we klaar bij ons hotel om in te checken. We hadden eerder die dag onze bagage daar al afgeleverd, wat altijd een beetje klungelig gaat omdat mensen vaak een of twee rolkoffers verwachten, maar wij komen altijd aan met 4 dikke fietstassen en soms nog een extra tent of stuurtas. De rest van de dag hebben we een beetje uitgerust, onszelf en onze kleren gewassen en wat door de straatjes van Kyoto gelopen. Als laatste zijn we even gaan kijken bij de Yasaka Shrine.
De volle dag die we hadden in Kyoto was een typische Kyoto-dag: tempeltjes en dergelijke bekeken, rondgelopen, en wat nieuw eten uitgeprobeerd. Het was behoorlijk druk en langs bijna elke sakura stonden groepjes mensen foto’s van zichzelf en de bloemen te maken. Het is best een vreemd gevoel om een aantal dagen door de rimboe te fietsen, waarbij we soms kilometers en kilometers niemand tegenkomen, om vervolgens een halve dag later in een van de populairste toeristische bestemmingen van Japan te staan.
Ik denk dat ik verder niet veel over deze dag ga vertellen. We hebben het naar ons zin gehad, en een opsomming van ‘we gingen eerst naar die tempel, en toen naar die, en toen naar die’ lijkt me overbodig. De grote populaire tempels hebben we, op één na, gelaten voor wat het is omdat we in mei terugkomen met Toon’s ouders en zus om de bekendste plekjes in Kyoto te bekijken. O ja, we hebben ijsjes gezeten in een winkel waar je gestoord veel keuzes aan ijs hebt, zelfs keuzes die mensen waarschijnlijk nooit zouden maken zoals softijs met gefrituurde garnaal. Wij hadden een saai ijsje met thee en perzik smaak.
Op 10 april, onze laatste ochtend in Kyoto en op Toon’s verjaardag, zijn we extra vroeg opgestaan om bij Kiyomizu-dera te kunnen zijn voor de opening om 6:00 uur. We moesten een uurtje lopen, dus we stonden om 5 uur ‘s ochtends buiten. Er waren best wel wat mensen die hetzelfde idee hadden, maar lang niet zo druk als we online wel eens hadden gezien; dat het zo druk is dat je niet eens normaal een stap vooruit kan zetten. Wel zagen we bij een fontein in het tempelcomplex, waarvan het water je eeuwig leven moest geven en tweetal vrouwtjes met een zelfgemaakt tap-systeem tientallen 2 liter flessen vullen met dit water. Terwijl zij het water aan het verzamelen waren zaten er achter ons op de bankjes een paar mannen de hele buit aan flessen water te bewaken, het was een grappig gezicht. We hebben genoten van de prachtige tempel en de rust in de ochtend, daarna zijn we teruggelopen via Sannenzaka. Ondanks dat het pas 7:15 was, stonden daar mensen in de rij om foto’s te maken van de straatjes met zichzelf en Hokan-ji, een prachtige pagode, op de achtergrond. Eenmaal terug in ons hotel hebben we ons zooitje weer bij elkaar gepakt en zijn we teruggegaan richting het station om de Shinkansen weer op te stappen richting Nagoya.
Eenmaal terug in Nagoya zijn we ons huurautootje gaan ophalen, zodat we alsnog de dingen konden doen die we hadden gedaan als de autoverhuur, Niko Niko Rent-A-Car in Kyoto, ons wel een auto had laten huren. Eerst zijn we even gaan kijken of onze fietsen er nog stonden, en ja hoor. Deze stonden veilig geparkeerd in de parkeergarage, op de rekken stonden twee blikjes koffie met een briefje erbij dat las ‘Allez!’, iemand die ons succes wenste voor de tamelijk lange rit die we nog voor de boeg hadden. Maar de komende 5 dagen gaan we de andere kust van Japan verkennen. Ik had inmiddels wat problemen met mijn knie, dus een pauze was welkom in de hoop dat de pijn zou afnemen voordat we onze tocht zouden vervolgen.
